خشکی لب

زهر نوشید و تب کرد محیط جگرش

گر گرفت از عطش و سوخت همه بال و پرش

خشک شد جلگه لبهاش و با خشکی لب

روضه میخواند به یاد لب خشک پدرش

آغوش تو...

یاد آور لحظه‌های دردند عمو
شبهای اسیری‌ام، چه سردند عمو

دیشب سر نی، فقط سرت را دیدم
آغوش تو را چه‌کار کردند عمو؟

دار و ندار

هر که پرسید چه دارم دگر از دار جهان

همه دار و ندارم بنویسید حسین

پرچم

عصر عاشورا هراسان شد دشمن تا شنید

بعد عباس علی پرچم به دوش زینب است...

مثل علمدار

بردن نام تو هر چند خطر داشت پدر
 دخترت عشق تو را مد نظر داشت پدر
 
  ذره ای ترس به دل راه ندادم زیرا

دخترت مثل علمدار جگر داشت پدر

جارو...

عشق است فقط پیش شما رو بزنیم

در نزد شما آمده زانو بزنیم

یک صبح قشنگ با لباس احرام

بر طوف حرم آمده جارو بزنیم

سنگ

جماعتی که به سر نیزه ها نظر دارند

نشسته اند زمین تا که سنگ بردارند

شکست نا پذیر

زینب که دل و روح دلیری دارد

در یاری دین سهم کثیری دارد

همچون حسن و حسین و زهرا و علی

نیروی شکست نا پذیری دارد

شفا

عجب مادر بزرگم خوب میگفت

شفا در دود اسفند حسین است

آرزو

این آرزوی لحظه ی جان دادن من است

با ذکـر "یـــا حسین" رود جــان ز پیــکرم ...