قصه

هرچه دارم همه از عطر لب مادرم هست

عوض قصه بالای سرم گفت: حسیــــــــــــــن

مگو مادر...

الا مادر که ممنوع از حیاتی

به حال کودکان کن التفاتی

بیا امشب دعایی تازه سر کن

مگو دیگر خدا عجل وفاتی

عطار عشق

مانده ام احمد پیمبر بود یا عطار عشق

بس که سلمان ها مسلمان کرد با بوی علی...

شبیه مادر

نه پرچم و نه ضریح و نه گنبد و نه حرم

شبیه مادر خود بی نشانه ای حسنم...

دل سوخته

یک عمر چو شمع گر بسوزیم کم است

دل سوخته عمر کم فاطمه ایم...

گدای زهرا(س)

دلم ز روز ازل مبتلای زهرا بود
غلام خانه به دوشی برای زهرا بود
نه من، که عالم امکان سراسرش هر دم
ز روز اول خلقت گدای زهرا بود

به شهادت برسم

زود بیدار شدم تا سر ساعت برسم
باید این‌بار به غوغای قیامت برسم

 من به “قد قامت” یاران نرسیدم، ای کاش
لا اقل رکعت آخر به جماعت برسم

آه، مادر! مگر از من چه گناهی سر زد
که دعا کردی و گفتی به سلامت برسم؟

طمع بوسه مدار از لبم ای چشمه که من
نذر دارم لب تشنه به زیارت برسم

سیبِ سرخی سر نیزه ست، دعا کن من نیز
اینچنین کال نمانم به شهادت برسم

محمد مهدی سیار

کریم

اکنون زمان تغییر در ضرب المثل هاست
هرچه گدا کاهل بود آقا کریم است

خاک نعلین

من گرفتار سه تن یوسف گل پیرهنم
خاک نعلین ابالفضل و حسین و حسنم

نسل سلمان

نسل سلمان رجزش در صف محشر این است

ما مسلمان شده دست امام حسنیم