عزت نوکر

این چه لطفیست که در حق غلامت کردی
هر کجا پا بگذارم همه بر می خیزنند

باب الحوائج

 غمت دانم هزاران دسته بوده
تنت موسی بن جعفر خسته بوده

تو را باب الحوائج خوانده‌اند چون

که عمری در به رویت بسته بوده

اهل قبور

یکبار از این نیامدنت ها قصور کن
 از خواب و بی تفاوتی ما عبور کن!

ما مرده ایم اگرچه ،مسیحا شما بیا!

این جمعه را زیارت اهل قبور کن...

راه تو

هر چه پل پشت سرم هست خرابش کردم

تا به فکرم نزند از ره تو برگردم

روز عرصات

خواهی اگر ای شیعه به روز عرصات
گیری ز کف حیدر کرار برات

امشب ز ره صدق و ارادت بفرست
بر حجت حق موسی جعفر صلوات

ای که غمت

یا حسین ای که غمت در دل ما تا اَبَدُالدَهر فرود آمده است

و همه خلق و سماوات و زمین پیش تو آقا به سجود آمده است

گل من را ز گل تو بسرشتند فدایت همه ی جان و تنم

ای و جودی که وجودم ز وجود پُر وجودت به وجود آمده است

غلط کردم

دست بالا کردنم در روضه نور دو عین

معنی اش این میشود یعنی: غلط کردم حسین

گنبد تو

حرمت زودتر از مکه مرا حاجی کرد

دیدن گنبد تو لذت دیگر دارد

حواس

دنبال وزن و قافیه بودم تمام عمر
شاعر شدن حواس مرا از تو پرت کرد ...

یا باقر العلوم

ﺍﺯ ﺩﻝ ﻣﺎ ﺻﻔﺎ ﺭﻭﺩ؟! ﻫﺮﮔﺰ

ﻣﻬﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺘﺪﺍ ﺭﻭﺩ؟ ! ﻫﺮﮔﺰ

ﺯﺍﻫﺪﻱ ﺑﻲ ﻭﻻﻳﺖ ﻭ ﻋﺸﻘﺶ

ﺗﺎ ﻭﺻﺎﻝ ﺧﺪﺍ ﺭﻭﺩ؟ ! ﻫﺮﮔﺰ

ﺍﺯ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﮐﺴﻲ ﺩﻳﺪﻩ

ﺩﺳﺖ ﺧﺎﻟﻲ ﮔﺪﺍ ﺭﻭﺩ؟ ! ﻫﺮﮔﺰ

ﻭﻗﺖ ﺟﻮﻻﻥ ﻧﺸﺪ , ﺩﻻﻭﺭﻱ ﺍﺳﺖ !

ﺗﻴﺮ ﺁﻗﺎ ﺧﻄﺎ ﺭﻭﺩ ؟ ! ﻫﺮﮔﺰ