اما شد...

 گفتند:عطا نمی شود... اما شد

بخشیده خطا نمی شود... اما شد

گفتند به این حسین حسین گفتن ها

درد تو دوا نمی شود ... اما شد !

نجف

آرزوی دیدن جنت نکردم هیچ‌وقت

من خوشم با دیدن ریگ بیابان نجف

طفل رباب

رمضان آمد و مهمان ربابیم همه...

دم افطار اگر تشنه ی آبیم همه!!

تشنه لب

ما روزه دار ها همه یاد لب توایم

ای تشنه لب تر از همه لب تشنه ها حسین...

بحق الحسین الهی العفو

دوست دارم دم افطار کمی تشنه شوم

نوکر شاه که عطشان بشود خوبتر است

نام ارباب خودش مظهر اسماء خداست

ذکر العفو، حسین جان بشود خوبتر است...

ترس شکم

آمد رمضان اسیر پرهیز شدیم

با رنج گرسنگی گلاویز شدیم

یک بار به عشق تو سحر پا نشدیم

از ترس شکم همه سحر خیز شدیم.

غم طفلان

رمضان است ولی حس محرم دارم 

یادی از کرببلا و لب عطشان دارم

دیدن آب و نخوردن سخت است  

غم طفلان حسین و دل ساقی دارم...

شیر مادر

هزار بوسه نثارِ قدومِ مادر که...

مرا به نوکریِ درگه تو عادت داد. . .

مشک ساقی

اوج شــرار تشنگــی روزه دارها

یکجــا فـــدای مشــــک علمــــــدار(ع) کـــــــــــربلا...

سحر کربلا

روزی ام ساز که در یک سحر ماه خدا

پیش شش گوشه بساط سحری پهن کنم