ذوالفقار

ذوالفقار تو دو دم دارد و عیسی یک دم.

پس اولوالعزم ز شمشیر تو یک دم عقب است

جنگ جهانی

خروش شیعه رعد آسمانی ست
نفس هایش همه آتشفشانی ست

نگاه چپ کنی بر قبر زینب^(س)
خودش آغاز یک جنگ جهانی ست

قصه

هرچه دارم همه از عطر لب مادرم هست

عوض قصه بالای سرم گفت: حسیــــــــــــــن

مگو مادر...

الا مادر که ممنوع از حیاتی

به حال کودکان کن التفاتی

بیا امشب دعایی تازه سر کن

مگو دیگر خدا عجل وفاتی

عطار عشق

مانده ام احمد پیمبر بود یا عطار عشق

بس که سلمان ها مسلمان کرد با بوی علی...

آقای ما کجاست؟

محشر کنار درب جنان داد میزنیم

مردم ندیده اید که آقای ما کجاست!؟

تنها به عشق اوست که اینجا رسیده ایم

جنت بدون حضرت ارباب بی صفاست

ناگاه جبرئیل امین ناله میزند

آقایتان حسین همان مرد سر جداست

محشر دوباره از غم او سینه میزنیم

آنجا خدا به خیر کند ٬ محشری به پاست...

درد میکند...

چند روزیست که برایتان سرم درد می کند
از بهر این همه غصه کمرم درد می کند

روضه عباس شنیدن آقا کمرشکن است
از روی اسب تا به زمین تنم درد می کند

حیف باشد...

ای که یک گوشه نگاهت غم عالم ببرد

حیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد

به شهادت برسم

زود بیدار شدم تا سر ساعت برسم
باید این‌بار به غوغای قیامت برسم

 من به “قد قامت” یاران نرسیدم، ای کاش
لا اقل رکعت آخر به جماعت برسم

آه، مادر! مگر از من چه گناهی سر زد
که دعا کردی و گفتی به سلامت برسم؟

طمع بوسه مدار از لبم ای چشمه که من
نذر دارم لب تشنه به زیارت برسم

سیبِ سرخی سر نیزه ست، دعا کن من نیز
اینچنین کال نمانم به شهادت برسم

محمد مهدی سیار

کریم

اکنون زمان تغییر در ضرب المثل هاست
هرچه گدا کاهل بود آقا کریم است